Gandalf vs Balrog

 

ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ
(Βλέπουμε τον μάγο Γκάνταλφ. Παράλληλα ακούγεται η φωνή του Σάρουμαν): «Μόρια. Φοβάσαι να πας σε αυτά τα ορυχεία, οι νάνοι έσκαψαν με όλη την απληστία τους, στα πιο μεγάλα βάθη και γνωρίζεις τι ξύπνησαν μέσα στα σκοτάδια της Καζάντ- Ντούμ… Σκιά και φλόγα…»
…………………………………………………………

Μπόρομιρ: «Τί νέος δαίμονας είναι τούτος πάλι;»

Μάγος Γκάνταλφ: «Ο Μπάλρογκ, ένας δαίμονας του αρχαίου κόσμου…  πολύ πέρα από τις δυνάμεις όλων σας.… Τρέξτε!»  

Άραγκορν: «Γκάνταλφ;»

Γκάνταλφ: «Οδήγησέ τους εσύ Άραγκον. Η γέφυρα είναι κοντά…. Κάνε ότι σου λέω ! Τα σπαθιά είναι άχρηστα εδώ. Πάνω από την γέφυρα γρήγορα»

Γκάνταλφ (πρόσωπο με πρόσωπο με τον δαίμονα… ): «ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ!»

Ο Φρόντο (φωνάζει ): «Γκάνταλφ !»

Γκάνταλφ (προς τον δαίμονα) : «Είμαι υπηρέτης τής Μυστικής φωτιάς, εξουσιαστής τής φλόγας τής Άνορ. Η σκοτεινή φωτιά δεν θα σε ωφελήσει, φλόγα τού Ουντούν ! Γύρνα πίσω στην σκιά…. ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ!»

Γκάνταλφ: «Πετάξτε ανόητοι !»…

( πέφτει…)

Μέρος 2ο ( η επιστροφή του Γκάνταλφ )

Άραγκορν : «Δεν μπορεί να είσαι… Έπεσες….»

Γκάνταλφ: «Μέσα από φωτιά … και νερό… Απ΄ το χαμηλότερο μπουντρούμι, ως την ψηλότερη κορφή, πολέμησα τον Μπάρλογκ του Μόργκοθ…. Μέχρι που επιτέλους πέταξα κάτω τον εχθρό μου… και γκρέμισα το κουφάρι του στην βουνοπλαγιά… Το σκοτάδι με τύξιλε και πλανήθηκα έξω από το νου και τον χρόνο. Αστέρια στριφογύριζαν από πάνω … και κάθε μέρα ήταν ατελείωτη σαν αιώνας. Αλλά δεν είχε έρθει το τέλος. Ένιωσα ζωή και πάλι μέσα μου.
Με έστειλαν πίσω… ώσπου να τελειώσει η αποστολή μου…».
…………………………………………………………..

 

Έρχεται λοιπόν κάποια στιγμή, που δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε άλλο αυτό που μας δυσκολεύει, μας πονάει, μας καθυστερεί, μας αποπλανά…

Είναι μια οριακή στιγμή,
αυτή που ερχόμαστε κατά πρόσωπο με τον δαίμονά μας… Η στιγμή που πρέπει να αποφασίσουμε οριστικά, αν θα τον αφήσουμε «να περάσει» ή θα τον πολεμήσουμε…

κι αν αποφασίσουμε να τον πολεμήσουμε, η πάλη με τον «δαίμονα» είναι σαν μια πτώση στην άβυσσο. Γιατί είναι εκεί που κατοικούν αυτοί, στα σκοτάδια μας, εκεί που δεν τολμούμε να κυττάξουμε.

Οι δαίμονες γεννιούνται μαζί με τους μηχανισμούς άμυνάς μας,… τρόπους που βρίσκουμε για να αντιδράσουμε και να προστατευτούμε, σε συνθήκες που επικρατούν στην παιδική μας ηλικία, όταν δεν έχουμε λογική να κρίνουμε.

Οι τρόποι αυτοί, αυτοματοποιούνται, παγιώνονται και  επαναλαμβάνονται ασυνείδητα, εμποδίζοντάς μας, αργότερα, όταν πια έχουμε ενηλικιωθεί, να χειριστούμε με ευελιξία και αποτελεσματικότητα τις καταστάσεις τής ζωής μας.

Φτάνουμε λοιπόν κάποτε σε ένα οριακό σημείο που προβληματιζόμαστε, καθώς αυτοί οι μηχανισμοί μας περιορίζουν. Σε αυτά τα δύσκολα σημεία βρίσκεται η ελπίδα να κατανοήσουμε τον μηχανισμό άμυνας και τον δαίμονα που αυτός ο μηχανισμός έχει γεννήσει.

Τον δαίμονα που μας εξαναγκάζει να επαναλαμβάνουμε τους ίδιους δυσλειτουργικούς τρόπους.

Εκεί αρχίζει η μάχη.

Για να νικήσουμε έναν δαίμονα, πρέπει να σπάσουμε έναν μηχανισμό άμυνας.

Δεν τολμάμε να κάνουμε το βήμα, αλλά δεν βλέπουμε και άλλη διέξοδο.
Αυτή είναι η στιγμή, που ίσως αποφασίσουμε να «ριχτούμε στο κενό»… μαζί με τον «δαίμονά μας!».
Να τολμήσουμε δηλαδή, να ριχτούμε μέσα σε μια πραγματικότητα άλλη από αυτήν που είχαμε μέχρι τώρα φτιάξει. Σε έναν κόσμο που το εγώ μας βλέπει σαν άβυσσο, ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ.

Αν τολμήσεις να το κάνεις,

Περνάς «Μέσα από φωτιά και νερό … νιώθεις ζωή και πάλι μέσα σου….
«Έρχεσαι πίσω»… ώσπου να τελειώσει η αποστολή σου…

 

Δημοσιεύθηκε στην BLOG. Αποθηκεύστε τον μόνιμο σύνδεσμο.