Ας ξεκινήσουμε από το πώς αντιμετωπίζουμε το κομμάτι της ύλης.

Για εμένα, αυτή η απαξίωση της ύλης, που «παίζει» κάτω από διάφορες διδασκαλίες ή θεραπευτικές προσεγγίσεις, είναι εντελώς ύποπτη.  Η εκδήλωση είναι έργο του θεού. Πώς απαξιώνουμε λοιπόν την ύλη, με την στάση και τις συμπεριφορές μας;

Γιατί επιχειρούμε να την κοπανήσουμε από αυτήν με τεχνικές, διαλογισμούς,... συγκεκριμένες συνήθειες;

Μια ορθή διδασκαλία ενθαρρύνει κατ΄ αρχήν τον μαθητή να εργάζεται με τον εαυτό του, ώστε να συνειδητοποιεί την αλήθεια. Όσο αυτός κατανοεί την αλήθεια, τόσο η ύλη μετασχηματίζεται διαρκώς «αποκτώντας» πνεύμα. Η ζωή γίνεται πιο αρμονική. Και αυτό είναι το ζητούμενο.

Το ζητούμενο δεν είναι να την κοπανήσουμε οριστικά και αμετάκλητα, αλλά να συμμετέχουμε στο γίγνεσθαι. Με αγάπη, συμπόνια και υπομονή.

Είναι να μάθουμε να απλώνουμε χέρι ο ένας στον άλλο, όσο συνειδητοποιούμε την ενότητα.

Ήμουν πάρα πολύ τυχερή να συναντήσω τον Δάσκαλό μου στα είκοσι μου χρόνια. Μου έλυσε πάρα πολλά θέματα σε σχέση με αυτά που μου συνέβαιναν και δεν καταλάβαινα. Την εποχή εκείνη, όλα τα «μεταφυσικά» ήταν απαγορευμένη ζώνη,  δεν μπορούσες να ερευνήσεις ούτε και να τα συζητήσεις ανοιχτά. Κινδύνευες να θεωρηθείς ανισόρροπος/η.

Ο Δάσκαλός μου, μού άνοιξε απερίγραπτα «πεδία» κατανόησης, αλλά ΠΑΝΩ ΑΠ ΌΛΑ και πρώτα απ’ όλα, με δίδαξε τι είναι γείωση και τι σημασία έχει το πεδίο της ύλης.

Το πρώτο πράγμα που μάς έδινε όταν ξεκινούσαμε την μαθητεία, πριν αρχίσει να μας καθοδηγεί στον διαλογισμό, ήταν ένα τετράδιο και ένα μολύβι.  Καθημερινά, επέμενε σαν κέρβερος να γράφουμε «παρατηρητή». Είχα γράψει άπειρες αερολογίες και γενικότητες μέχρι να καταλάβω τι ήταν αληθινά ο παρατηρητής που ο δάσκαλος ζητούσε.

Εμείς φτιάχναμε στο τετράδιο μας μια τούρτα από σκέτο γλάσσο. Γράφαμε επιφανειακά. Κι όταν πηγαίναμε σε εκείνον μάς έδειχνε πάντα με έναν τρόπο, αυτό το αληθινό που προσπαθούσαμε να κρύψουμε από κάτω. Μας προσγείωνε κανονικά.  Μας μάθαινε να «τσιμπάμε» τα πραγματάκια που θέλει να κρύβει με πάθος το Εγώ. Τους προσωπικούς μας Δαίμονες... κι ήταν δύσκολο να το αντέχεις να ξεσκεπάζεσαι, ξανά και ξανά.

Καμία διέξοδος για κοπάνα. Καμία περίπτωση να γλασάρουμε την Ατραπό.

Μια αληθινή  διδασκαλία δεν είναι για να φεύγεις. Είναι για να μένεις.

Να αρχίσεις να κατανοείς το ύφασμα της πραγματικότητας και να μοιράζεσαι αυτήν την κατανόηση. Να βοηθιέσαι και να βοηθάς.

…. Μια ημέρα, μετά από τρία ολόκληρα χρόνια που τον επισκεπτόμουν σε καθημερινή βάση, μου είπε ο Δάσκαλος: «Παιδί μου, σε βλέπω, θέλεις να φύγεις, να κάνεις τους κύκλους σου, να επιβεβαιώσεις αυτά που διδάχτηκες… Μπορείς να φύγεις…. Την Διδασκαλία την έχεις μέσα σου, στα δέκα σου δάχτυλα. Δέκα βασικά πράγματα είναι όλη κι όλη…».

Και ήταν αλήθεια. Δεν ήμουν έτοιμη τότε να αρχίσω να δεσμεύω το Εγώ. Ήθελα να περιπλανηθώ και να ζήσω τις επιθυμίες μου, χωρίς μέτρα και σταθμά. Και με απελευθέρωσε… γιατί εκείνος γνώριζε πώς είχε φυτρώσει μέσα μου ο εσωτερικός μου Δάσκαλος, που ποτέ δεν θα έχανα πια. Και έφυγα. Και έζησα και έκανα ένα σωρό λάθη. Αλλά είχα μέσα μου την διδασκαλία. Και κάθε μέρα μέσα από τα λάθη ειδικότερα, κατανοούσα. Αυτήν την διδασκαλία.

Σχεδόν αμέσως μπήκα σε ομάδες ψυχολογίας που είχαν τον ίδιο προσανατολισμό… (πόσο ευγνωμονώ και τους «δασκάλους» αυτούς…) και έκανα ατέλειωτους, απερίγραπτα δημιουργικούς κύκλους. Και κολλούσα… και ξανασυνέχιζα και καταλάβαινα και ξανακολούσα…  και κάθε φορά έμενα έκπληκτη με την  δύναμη που έχει το Εγώ να κρύβεται. Όταν κατάφερνα να δω μια αδυναμία, έναν φόβο, έναν κακό χειρισμό, μια φυγή, μια υστεροβουλία… τι αντίδραση που έβγαινε! Τι άρνηση! Τι απώθηση!

…και υπομονή την υπομονή, μέρα με την ημέρα, χρόνο με τον χρόνο, χτύπημα με το χτύπημα, γνωρίζοντας το Εγώ, άρχισα να καταλαβαίνω τι είναι Εαυτός και πώς το Εγώ και ο Εαυτός συμπορεύονται. Γιατί ο Εαυτός γνωρίζει αλλά δεν μπορεί να δράσει… και το Εγώ μπορεί να δρα χωρίς να γνωρίζει.. και χρειάζονται απόλυτα ο Ένας το άλλο.

Και η διδασκαλία άνθιζε και ανθίζει μέσα μου και ευγνωμονώ την ύλη και την ενσάρκωση που μέσα από την τριβή με βοηθά να προχωρώ στην Ατραπό….

Η ύλη έχει δημιουργηθεί από το πνεύμα, που συμπυκνώνεται (για να το πούμε απλοϊκά πολύ).

Και υπάρχει, γιατί το πνεύμα χρειάζεται ένα όχημα για να βιώσει τον Εαυτό Του και τις άπειρες δυνατότητές Του. Μέσα από το γίγνεσθαι, το πεδίο της Ύλης, αποκτά συνείδηση της προέλευσής του και τον λόγο της ύπαρξής του κι έτσι κλείνει ο κύκλος, καθώς η Ύλη πνευματοποιείται, όπως το φίδι που καταπίνει την ουρά του, σχηματίζοντας κύκλο, το ΟΛΟΝ.

Η ενσάρκωσή μας είναι ιερή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Δάσκαλο που μας τόνιζε….

«Μην χάνετε την ενσάρκωση… μην την χάσετε». Πόσο βαθειά το κατανοώ τώρα αυτό.

Πρέπει να αναπτύσσει κανείς διάκριση. Κάθε τι που έχει την ονομασία πνευματικό, δεν σημαίνει και ότι είναι πνευματικό.

Οι μεγαλύτεροι και πιο επικίνδυνοι ύφαλοι στον πνευματικό δρόμο είναι τρεις :

• Δεν παίρνουμε την ατομική ευθύνη της σωτηρίας μας. Τρέμουμε το επέκεινα, το άγνωστο. Έτσι τείνουμε να εξαγοράσουμε τα χρόνια που χρειάζεται η εξέλιξη, προσπαθώντας να εξασφαλίσουμε προκαταβολικά μια θέση στον Παράδεισο.


• Θρέφουμε το Εγώ συγκεκαλυμμένα (στο όνομα της πνευματικότητας). Νιώθουμε ανώτεροι και κυρίαρχοι μέσα από το πρόσχημα της φώτισης, που κυνηγάμε.


• Πιστεύουμε πως έτσι προστατευόμαστε από το κακό του κόσμου. Πάμε να χωθούμε στο κουκούλι που ονομάζουμε πνευματικότητα και στην πραγματικότητα, δραπετεύουμε από την ζωή.

Η αληθινή πνευματικότητα όμως μας κάνει καλλίτερους ανθρώπους, μέσα από την κατανόηση της ενότητας, την αποτελεσματικότητα και την θετική συμμετοχή μας στην ζωή.

…και δεν γίνεται να πάμε σε βαθύτερα εσωτερικά μονοπάτια, αν δεν κάνουμε πρώτα την λάντζα. Την λάντζα του Εγώ!

Τότε είναι που ο διαλογισμός και οι "εσωτερικές" ασκήσεις αποδίδουν. Τότε είναι που δεν γίνονται φυγή... αλλά σταθερή, ισορροπημένη, εξέλιξη.